وارث جدید پیراهن شماره 14؛ سایه اسطوره روی سر یوکرس

به گزارش فوتبال 360، روز بعد از پوشیدن پیراهن شماره 14 روزی متفاوت است با آنچه یوکرس در مسیر پر از مانع و دشوار رسیدن به اردوی توپچی‌ها پشت سر گذاشت. همه دشواری‌ها را فراموش کنید. داستان تازه شروع شده. وقتی با پیراهن شماره 14، پیراهنی که خاطرات بزرگ اسطوره‌ای به هیبت تیری آنری را در خودش جای داده، عکس می‌گیرد و تصویر خودش را در شبکه‌های اجتماعی می‌بیند، حتی دیالوگ‌های مدیران برنامه هم تغییر خواهد کرد. تا روز قبل از پذیرش این مسئولیت، آرسنال یک تیم مدعی قهرمانی، مترقی، با انگیزه و در حال رشد بود و استعدادی مثل ویکتور یوکرس می‌توانست در آن حتی به مدعی برنده شدن توپ طلا تبدیل شود. از بعد از پذیرفتن بار پیراهن آنری، گزاره‌ها با کلیدواژه مسئولیت، تغییر رنگ می‌دهند. این پیارهن بزرگی است و مسئولیت خطیری پشت آن نهفته! باید تیری آنری جدید  باشی. از تو و از شماره پیراهنت انتظار احساس مسئولیت دارند. مبادا خاطرات پیراهن شماره 14 را خراب کنی که در این صورت در گرداب مسئولیت غرق خواهی شد. مسئولیت، مسئولیت و باز هم مسئولیت، دنیای ستاره سوئدی را محاصره می‌کند و شاید او را به خواندن نقل قول‌های افراد نامدار تاریخ در این زمینه بکشاند. شاید در جستجوی مطالعاتی‌اش به این جمله از گاندی برسد: «مردم از هیچ چیزی به اندازه مسئولیت وحشت ندارند. هیچ چیز به اندازه مسئولیت در دنیا باعث پیشرفت انسان نمی‌شود.» این می‌تواند رمز و شعار او برای رسیدن به جایگاهی باشد که به یوکرس تعارف شده و باید برای اعتلای آن بجنگد. فصل قبل فوتبال بازی می‌کرد و حالا باید فوتبال را بجنگد.

سایه مرگبار

سرعت نوجوان انگلیسی آنقدر بالا بود که ونگر نتوانست او را روی نیمکت ببیند. با همان سرعت در کم‌ترین زمان ممکن به تیم ملی انگلیس هم رسید شماره 14 را قبول کرد، تداعی کننده آنری بود و همه انتظار داشتند ساق‌های سریع تئو ولکات، همه موانع را برق‌آسا پشت سر بگذارد و اسطوره‌ای جدید در دستان بازیکنان ساز آرسن ونگر را تحویل بگیرند. نه توانایی ونگر در ساختن بازیکنان به کمکش آمد، نه حمایت هواداران و نه حتی استعداد ویژه و سرعت کم‌نظیرش در زمین! همان بار مسئولیت پیراهن شماره 14 کار را به جایی رساند که برخی می‌گفتند تئو ولکات درست از ذهنش استفاده نمی‌کند. کسی نمی‌پرسید چرا اما عمیق‌ترها و ژرف اندیشان مستطیل سبز دستکم در ذهن خودشان دلیل ماجرا را می‌دانستند. او با غولی به نام تیری آنری مقایسه می‌شد و نتوانست زیر بار این مقایسه تاب بیاورد و تسلیم شد و هرگز یک اسطوره برای توپچی‌ها و حتی سایه‌ای از آنری بزرگ هم به نظر نرسید. این سایه مرگبار اکنون بالای سر ویکتور یوکرس خودنمایی می‌کند و او را به میدانی در بردارنده بزرگ‌ترین مبارزه‌ها و سخت‌ترین و بی‌رحم‌ترین مقایسه‌ها می‌کشاند.

پیشرفت به جای وحشت

ویدئوهای بازی او در پیراهن اسپورتینگ را مرور می‌کنیم. مهاجمی تنومند، با فیزیک و قد و قامتی که برای مدافعان حریف یک تهدید مهیب به شمار می‌رود. با توانایی ویژه در شناختن راه دروازه و دید بدون نگاه به چارچوب دروازه‌ها را می‌بینیم؛ آنچه تداعی کامل یک گلزن تمام عیار را می‌کند. آن‌ها یک گلزن تمام عیار را به خدمت گرفته‌اند و باید اعتراف کرد یوکرس با ولکات فرق می‌کند. راه دروازه را می‌شناسد. توپ را با مهارت درون آن جای می‌دهد و به تور می‌چسباند. دروازه‌بان هنوز مبهوت از دست دادن دروازه و تسلیم شدن، روی هوا در امتداد شیرجه‌اش، ناباورانه به پشت سر می‌نگرد، یوکرس دست‌ها و انگشتانش را ماند نقابی روی صورت گذاشته و سه سمت سکوها گام برمی‌دارد؛ به نشانه اینکه باید چشم‌های ترسناک و مصممش را بنگرند و از آن بگریزند. او می‌تواند این دره سقوط را به سکوی پرتاب تبدیل کند و به اوجی دست یابد که در اسپورتینگ لیسبون تصورش را هم نمی‌کردیم. وحشت را دور می‌زند. وحشت می‌آفریند برای مدافعان رقبای تیم‌هایش! این ستاره سوئدی حتی یک دوره ناموفق و سرشار از تجربه را هم در لیگ برتر انگلیس پشت سر گذاشته، شکست خورده و حالا در بازگشتش فقط و فقط انگیزه برای جبران گذشته‌های مورد انتقاد دارد! او می‌تواند از آن لذت ببرد و زیر بار این مسئولیت به جای وحشت، پیشرفت را انتخاب کند. شاید در هیچ تیمی و با هیچ پیراهن دیگری تا این اندازه فضای رشد و پیشرفت برای یوکرس مهیا نبود چون در هیچ پیراهنی تا این اندازه زیر بار مسئولیت‌های بزرگ قرار داشت. قدیمی‌ترها می‌گویند مسئولیت، پسرها را مرد می‌کند. از این مرد انتظار دارند و این انتظار، زمینه بهتر شدن را برای ستاره سوئدی جدید توپچی‌های لندنی فراهم کرده. مسئولیت بزرگ و در پی آن پیشرفت به جای وحشت! او ای روزها باید جمله گاندی را بارها و بارها مرور کند و به عمق عملی آن دست پیدا کند و به همه ثابت کند؛ او هم مثل خیلی از مردم دنیا از هیچ چیز به اندازه مسؤولیت وحشت ندارد. با وجود این هیچ چیز به اندازه مسئولیت در همین دنیای مستطیل سبز و در گوشه پر از آرزوهای خاک خورده آرسنالی؛ باعث پیشرفتش به عنوان یک گلزن قهار نمی‌شود.

*حسین سعیدی نیکو